Algemeen
Colchicum is de Latijnse vertaling van de oude Griekse plantnaam kolchikon, die is afgeleid van Colchis, een landstreek aan de oostkust van de Zwarte Zee. Daar woonde eens prinses Medea, die een grote kennis van kruiden bezat en er vergif uit wist te bereiden. De Nederlandse naam tijloos duidt op de eigenschap van de meeste soorten, dat ze in de herfst bloeien en in de daarop volgende zomer rijpe zaden dragen, los van het seizoen dus.

Het hele geslacht Colchicum omvat ca. vijftig soorten. Men treft ze in het wild aan in Europa, Azië en Noord-Afrika. Het geslacht behoort tot de familie van de Liliaceae en wel tot de afdeling Colchiceae. In ons land treffen we zeer sporadisch de herfsttijloos aan, Colchicum autumnale (autumnus = herfst). Het is een herfstbloeier die vroeger vrij algemeen voorkwam in loofbossen op voedselrijke gronden. Deze soort werd tegen de bloeitijd uitgestoken en in huis gezet. Tegenwoordig wordt deze wilde plant niet meer voor binnenhuiscultuur gebruikt. Hiervoor gebruikt men nu geteelde knollen.

Cultuur en toepassing
Men plant de knollen van Colchicum in augustus, liefst in een iets vochthoudende en voedzame grond. De standplaats kan zonnig zijn. De knollen worden 10-20 cm diep geplant op een onderlinge afstand van 15-20 cm. Het best kan men ze in groepjes van vijf tot tien stuks bij elkaar zetten. Hoe langer ze vaststaan, des te rijker ze bloeien. De planten zijn volkomen winterhard. In het voorjaar ontwikkelen de bladeren zich. Deze zijn fors. Colchicum krijgt daardoor een grote omvang; houdt daar bij het planten rekening mee. In juni wordt het blad geel en lelijk; toch moet men het helemaal laten afsterven om een volgende bloei mogelijk te maken.

Droogbloeier
In augustus kan men droge knollen van Colchicum voor het raam zetten. Zonder dat ze vocht en aarde krijgen ontwikkelen ze alle bloemen.
Na de bloei kan men deze droogbloeier op de bovenbeschreven wijze buiten planten.

• 'album'

• 'alboplenum'

• var major

• var minor

• 'pleniflorum'

• 'roseum plenum'

• 'album'